Rosy's

Het idee was eigenlijk een frisse variant op de standaard kaas-worst catering. Niks mis mee trouwens. Maar, een keer wat anders is ook lekker: mini-saucijzen, stukjes tomatentaart van filodeeg met ricotta. Allemaal van eigen hand, uit eigen oven vanuit haar eigen appartement. Het begon klein. Totdat haar broeken en T-shirts plaats moesten maken voor pakken bloem en suiker.

Keukenprinses

Rosalie Groote Haar hing vroeger maar wat graag rond in de keuken bij haar moeder. Je kent het: lekker een beetje dralen, kletsen en de vinger een keer door de pan halen. Toch zag ze haar zelf niet iedere dag in een koksbuis hijsen of chocolade tempereren. Wat het dan wel moest zijn wist ze ook niet. Ze besloot naar de Hogere Hotelschool te gaan en belandde vier jaar later in de evenementenbranche.

De branche waarin het om de details draait. Die maken of kraken immers het event. Rosalie ademde het en kopieerde het haarfijn naar haar eigen avond-atelier. Want, zo begon Rosy’s: bakken en koken op aanvraag in de avonduren. Leuk voor erbij. Maar zoals het vaak gaat met een passie dat niet voelt als werk, dan wordt het werk.

Ook bij Rosalie. Haar bakatelier was toe aan een nieuw onderkomen en haar carrière aan een switch.

Huiselijk. In geur én kleur.

En dus verhuisde ze haar pakken bloem en suiker. Eind 2019 was dat. Ze richtte haar kledingkast weer in waarvoor ‘ie eigenlijk ontworpen was en toverde de donkerblauwe corner in de luwte van het Van Loenshof om tot bakatelier. De uitvalsbasis van Rosy’s. De knusse plek die huiskamer-gevoelens moest ademen. In geur én kleur.

En zo geschiedde. Er kwam een retro zwart-witte tegeltjesbar. Taartstolpen met witte-chocolade cheesecake eronder en een echte koffiemachine met stoompijpje. Een waar ieder barista-hart harder van gaat kloppen. Voortaan kon je de geur van warme cake opsnuiven én ondertussen genieten van een dikke plak oerbrood met oude kaas en appelstroop.

Een klassiek begin

Rosalie begon zoals vele starters. Alleen. Ze schakelde haar moeder in als er tussendoor lepeltjes moesten worden afgewassen en kocht van haar spaargeld een koelkast. Die was trouwens al snel te klein. Maar ‘even’ een nieuwe kopen? Dat ging niet. Er kwam pas een nieuwe zodra er weer genoeg budget bij elkaar was gewerkt. Niks een startbudget dus met 5 nullen. Nee, stap voor stap. Eerst bakken (en verdienen), dan besteden.

Omfiets-koffie

Een heldere visie, daarentegen, had ze wel. Misschien wel het belangrijkste. Te beginnen met de koffie. ‘Zorg voor omfiets-koffie’ had haar vader haar op het hart gedrukt. ‘Liefhebbers moeten een ommetje voor je willen maken. Ook al is het 10 minuten om.’

Vers was haar andere credo. Verse ingrediënten van lokale leveranciers. Zo haalt ze haar zalm bij Romy’s op de Enschedese dagmarkt en bakt de plaatselijke bakker Oonk haar broden. Maar het ‘verse’ rijkt voor Rosalie verder dan dat. ‘De avocado’s prakken we pas als je een broodje avocado bestelt. En dat doen we vlak voor je neus.’

    "Zorg voor omfiets-koffie"

What you see is what you get

Of het nou om het broodje avocado gaat of om de barista’s achter de bar: bij Rosy’s is alles wat het lijkt. Het zorgt voor een ons-kent-ons gevoel. Voor eigenheid. Ze herinnert zich de keer dat haar personeel een anti-allergenen salade met geitenkaas en vijgen maakte voor een mevrouw. Een salade die niet op de kaart stond, maar er wel kwam. Of de vaste gast die zijn hoofd achter de deur stak en vroeg: ‘heb je shortbread vandaag?’.

Het staat in contrast met de herkenbaarheid waar ketens op varen. Een bosbessenmuffin in bruin papier die in Enschede hetzelfde smaakt als in Amsterdam. En dezelfde die je overigens ook bij de pomp langs de A1, A12 of A6 vindt.

Zoete zaligheden met het shortbread op links

Van werknemer naar werkgever

Ondertussen loopt haar moeder binnen. Haar klankbord, smaakpanel én het gezicht achter de tonijnsalade. Ze hecht veel waarde aan de sparsessies met haar familie en vriend Tim. Al zoekt ze ook regelmatig collega ondernemers op in Enschede of elders. Om geprikkeld te worden en nieuwe ideeën op te doen.

En dan nog blijft er genoeg over om zelf uit te zoeken. Google is dan een verre, fijne vriend. Hoe zit het met die verlofregeling? Onder welk grootboek-nummer vallen de waxinelichthouders vallen eigenlijk? Google weet het.

‘Ik probeer het gewoon en dan zien we wel’

Ondernemen is een voortdurend leerproces dat veel tijd vergt. Het werk is nooit af. Daar staan natuurlijk de omfiets-koffie momenten tegenover. Zeg maar, de energie-shots. Achteraf had ze niet gedacht dat een eigen onderneming zoveel tijd zou vergen. Ze begon namelijk aan haar avontuur met de gedachte: proberen en dan zien we wel. Een gedachte die haar desondanks een fantastisch team met zes meiden heeft gebracht en haar blijft voeden in haar dromen. ‘Als je niet investeert kun je niet groeien’, aldus Rosalie.

En groeiwensen, die zijn er. Zo zou ze graag meer ruimte willen hebben in haar ‘huiskamertje’. Niet alleen voor zitplekken, maar ook om platen vol met saucijzen te kunnen bakken. Of 300 brownies tegelijk. ‘Die ruimte hebben we nu niet. Maar zeg nooit ‘nooit’.’

"Als je niet investeert kun je niet groeien"

Zo eigen, zo Rosy’s

De oven gaat open en Tim haalt er zijn Franse appeltaartje uit. Warm, zelfgemaakt en vers. Uiteraard. Omdat er even tijd was tussen de cappuccino’s door. ‘Tussendoor even iets bakken. Dat hoort dus bij ons’ lacht Rosalie.

Haar uitvalsbasis veranderde dan weliswaar drie jaar geleden. Maar het idee is nog altijd hetzelfde: van eigen hand, uit eigen oven.

Rosalie achter haar zwart-witte tegeltjesbar