Het boerderijleven

Het is een voorrecht niet op de A50 in de file te hoeven staan. Om niet te hoeven haasten voor de trein die over 3 minuten vertrekt. En te laat komen? Dat kan eigenlijk ook niet. Niemand die er wat van zegt. Ik loop hooguit zelf de rest van de dag achter de feiten aan. Ook vervelend.

Leven en werken op dezelfde plek. Ik weet niet anders. Hier in Agelo groeide ik op. Op de boerderij van m’n ouders tussen de koeien. Het is het leven waarin werk en privé met elkaar vervlochten waren en nog altijd zijn. Een leven dat geen ‘deur achter je dichttrekken, gauw sleutel omdraaien en morgen-weer-een-dag’ kent. Nee. Als boer werk je niet op gezette tijden maar op het ritme van de koeien. De dames met een intelligente biologische klok. Een onzichtbare stopwatch die heel nauw luistert en maar twee tijden kent: op tijd of te laat.

Niet dat ik zonder doel m’n nest uit stap trouwens. Ik heb ook een agenda. Lekker digitaal op mijn iPhone. Handig voor de grove lijnen: drachtcontrole met de dierenarts, sparren met de weidegang-kenner. Dat soort zaken. De rest van mijn dag plant zich vanzelf. De geboorte van een kalf laat zich immers niet organiseren noch het geloei van nr. 28 midden in de nacht. De tochtige trut die te hitsig was om rustig te gaan liggen in de box.

Het boerenleven is meer dan een koe die melk geeft en reikt verder dan een Claas trekker en een overall. Het is een commitment om lekkere zuivel te produceren. In mijn geval dan. Voor smaak moet je helemaal vooraan beginnen, bij de bodem. 24 uur later eindigt dat in een glas verse melk. Het gaat om toewijding. Zeven dag in de week elk moment van de dag. Zelfs als we zaterdagavond lekker aan het pilsen zijn in de kroeg.

Als boer ben je vrij en gebonden. Daarom heb ik geen arbeidscontract, maar de mooiste baan.

Kees