De waterbasis-pannenkoek

‘We gaan pannenkoeken op waterbasis eten’, zei de schooljuffrouw. Gadverdamme. Ik dacht het niet alleen. Maar zei het ook hardop voor ik er erg in had. Het mooiste misschien wel: ze gaf me nog gelijk ook.

Het doet me denken aan ons verblijf op de Veluwe een paar weken geleden. Het ontbijt was geen all-you-can-eat tafereel, maar gewoon genoeg én doordacht. Scharreleieren van de boer uit het dorp, desembrood, kaas van Remeker en eigengemaakte bosbessenjam. Niks meer aan doen. Al paste die jerrycan-jus d’orange niet helemaal in het plaatje. Sterker, geen enkele ontbijtgast had het waarschijnlijk gemist. Naast de koffie en thee was er met de fruitige Schulpsappen keuze genoeg.

Kijk. Op Nationale Pannenkoekendag hoef je echt niet massaal aan de pannenkoek te gaan. Maar als je het doet, doe het dan goed. Ga niet per definitie voor gemakkelijk-goedkoop. Ga - als het kan - voor bewust. Voor de beleving.

Laat de schoolkinderen zien wat er nodig is voor die pannenkoek. Neem ze mee naar de boer om verse melk te halen. Vertel ze dat het molenaarsvak vroeger nog een heel gangbaar beroep was. En laat ze de warme eieren zelf uit het hok halen. Verser van de pers krijg je ze immers niet.

Ja, vet geeft smaak. Al moeten we het ‘hoe’ niet onderschatten. Het is als de zout en peper op een stukje ossenworst. Een welkome toevoeging die naar meer smaakt. Veel producten van eigen bodem zijn daar het voorbeeld van. Neem de aardbeien uit Manderveen, vlees van de Limousines van Aogeler rund en de bio-eieren uit Hertme. Om de vele verse melkadresjes niet te vergeten.

Voor de juffrouw van de waterbasis-pannenkoek in de schudfles: het is geen persoonlijke aanval. Zie het als een ode aan al het lekkere eten van Nederlandse bodem. Van Twentse bodem. Laten we er dan ook vooral gebruik van maken. Met z’n allen. Want, van alleen ja-knikkerij houden de producenten hun broek niet op.

Susan